خداحافظ ایران

بر دشتهای مشوش تاریکی

وقتی به یاد می آرم

کوهستان روشنایی ها را

چه بزرگ نمایی مزحکی می پنداشتمشان

و چه کوچک بودند

من زندگی را تماشا می کردم

من عشق را می خندیدم

من رهایی می طلبیدم

من به افتضاح پست دورانم چشم بر هم می گذاشتم
من

فقط تماشا می کردم

و حالا که چه دورم از آنچه سمبل بی زاریم بود

چشمهایم بینایی دوران کودکیم را به رخ می کشند

حالا که می بینم

چقدر دیر است

دستهای پاک یک نفر عاشق

که دلم بر لحظه یک جیک آن پر پر می زند اکنون

چه نهایت بی غایتی بود

که من نمی دیدم

می خواهم بگریزم

از گریه های گریز پای لحظات حالا

حال در عضلات فرتوت به دور افتاده از عشقم نیست

می خواهم بخندم

به شک روزگاران پیش از اینهایم

اینی به جای نمانده از بسته لبهای خشک شده بر صورتی که بیمار است

و در این گستره سرد پاک

که به سردی پندار های خشک یک دوستی هم نمی ماند

من به دور افتاده از هر آنچه دوستیش می نامی

گنجی در هم فرو غلطیده از لحظات تنهاییم هستم

و شاخه نورم

شنی نمی یابد

که خود را به تاریکی آن بسپارد

مرداد ۱۳۷۵

فرو​دگاه تهران