میراث

بارو های قصرهای پریشان بر امواج خروشان دشتهای مشوش

هنگام که آغاز به نفس کشیدن می کنند

تابوت پست خاک را بر رخسار زردشان باید دید

و سرانجام

پستی این ابدیت تاریخ

که به کدامین سوی مردم تنها رحم میکند

جلوه گاه جولان زده اسبان بی سوار متواریست

و تیغهاست

در چشمان ترسان پر از خاک پلکهاشان

و هنگام که خورشید بی نور سرما زده دلهاشان

در سراب آرام بسترهاشان فرو می ریزد

:زنگهای تشنه لبهاشان خرامان می نوازد که

ای قصرهای برافراشته بر باروهای مهیب

که در نواز آرام دشتهامان مشوش

و بر گران تابوت خاک گرفته از رخسارهامان پر اشک

در سرتاسر ابعاد تاریخ کهنه مان ایستاده اید

اسبهامان را

از تیغهای زنگ خرده چشمهامان

به سوی خورشید غروب دلهامان

دور سازید